ناصر ملک مطیعی، بازیگر قدیمی سینمای ایران،شامگاه جمعه چهارم خردادماه درگذشت.

ناصر ملک مطیعی طی هفته گذشته به دلیل نارسایی کلیه و تنگی نفس در بیمارستان بستری شده بود.

جعفر پناهی، کارگردان سرشناس سینمای ایران، در واکنش به مرگ ناصر ملک مطیعی در صفحه اینستاگرام خود نوشته است: رفت و به آرزویش که دیده شدن بر پرده سینما بود نرسید. چه کسى باید پاسخگو باشد؟

​ناصر ملک مطیعی سال ۱۳۰۹ در تهران متولد شد و در طول دوران فعالیتش در سینمای پیش از انقلاب در بیش از ۹۰ فیلم سینمایی بازی کرد و ۹ فیلم را نیز به عنوان کارگردان جلوی دوربین برد.

اما پس از انقلاب و تغییر شرایط، ناصر ملک مطیعی نتوانست به فعالیت‌های سینمایی خود ادامه دهد و تنها در سال ۱۳۶۱ در فیلم برزخی‌ها به کارگردانی ایرج قادری حضور پیدا کرد.

در این فیلم که مدت کوتاهی روی پرده بود و با اعتراض گروهی از مخالفان، نمایش آن متوقف شد، به غیر از ناصر ملک مطیعی، محمدعلی فردین نیز ایفای نقش می‌کرد.

پس از «برزخی‌ها»، فردین و ملک‌مطیعی دیگر اجازه فعالیت در سینمای ایران را نیافتند و برخی دیگر از بازیگران این فیلم مانند ایرج قادری و سعید راد نیز پس از بازی در چند فیلم دیگر، سال‌ها از فعالیت در سینمای ایران منع شدند.

در سال‌های بعد از انقلاب و در دوران ممنوعیت فعالیت ناصر ملک‌مطیعی، تلاش‌هایی برای حضور دوباره او در برخی فیلم‌های سینمایی صورت گرفت؛ مهمترینِ آنها، تلاش مسعود کیمیایی برای گرفتن اجازه بازی او در فیلم «سربازهای جمعه» در سال ۸۲ بود.

کیمیایی می‌خواست نقش گروهبان میانسال فیلم خود را به ناصر ملک‌مطیعی بسپارد اما این اجازه به او داده نشد تا سرانجام این نقش نصیب بهزاد جوانبخش شود.

کمال تبریزی و تهیه‌کننده‌اش هم بدشان نمی‌آمد تا ناصر ملک مطیعی ایفاگر یکی از نقش‌های فیلم «پاداش» باشد. فیلمی که سال ۸۷ جلوی دوربین رفت و حتی تست گریم این بازیگر هم زده شد، اما اجازه بازی به او داده نشد.

اما سرانجام رویای دیده شدن دوباره روی پرده، در حالی که ناصر ملک مطیعی وارد نهمین دهه زندگی‌اش شده، محقق شد.

با اکران فیلم سینمایی «نقشِ نگار»، ناصر ملک‌مطیعی بعد از ۳۳ سال دوباره روی پرده سینماهای ایران رفت.

او پس از بازی در فیلم «نقش نگار» و حضور مجدد در یک فیلم سینمایی پس از ۳۱ سال، این‌گونه از عشقش به سینما گفته بود:‌ «دیگر توانی برای کار کردن در سینما ندارم اما زمانی که دوربین فیلمبرداری را می‌بینم خاطرات برایم زنده می‌شود؛ من در سینما هرگز دنبال فخرفروشی نبوده‌ام بلکه سینما برای من عشق است».