اعلام درگذشت دکتر پروانه وثوق

پروفسور پروانه وثوق رییس هیات امنای بیمارستان محک و فرشته نجات کودکان سرطانی ایران سحرگاه امروز (یکشنبه) در سن ۷۸ سالگی بر اثر بیماری درگذشت.

پروفسور پروانه وثوق که دارای مدرک فوق تخصص خون و آنکولوژی کودکان بود، حدود نیم قرن از عمر سراسر تلاش خود را صرف مداوای کودکان مبتلا به سرطان در مراکز درمانی مختلف کشور از جمله بیمارستان های حضرت علی اصغر، مفید و کودکان تهران کرد.

وی تا آخرین روزهای عمر خود، علاوه بر ریاست هیات امنای موسسه خیریه حمایت از کودکان مبتلا به سرطان (محک) به امر تعلیم و تربیت دانشجویان پزشکی و نیز درمان کودکان مبتلا به سرطان اشتغال داشت.

مرحومه دکتر پروانه وثوق در سال های خدمات موثر پزشکی خود، کودکان سرطانی بسیاری را از سراسر جهان درمان کرده و به آنان سلامتی را بازگردانده بود.

طبق برنامه اعلام شده پیکر این پزشک پیشکسوت، صبح روز سه شنبه آینده از سوی خانواده و جامعه پزشکی تشییع و در بهشت زهرا به خاک سپرده می‌شود.

پروفسور پروانه وثوق رئیس هیئت امنای بیمارستان محک که به “فرشته نجات کودکان سرطانی ایران” معروف بود ، در سن ۷۸ سالگی درگذشت تا جامعه امروز ایران ، عزادار فقدان یک “انسان واقعی” باشد.

آشنایی با دکتر پروانه وثوق

پروفسور پروانه وثوق ،  که بیش از نیم قرن ، همچون پروانه ، شمع کودکان مبتلا به سرطان را زنده نگاه می داشت ، دارای مدرک فوق تخصص خون و آنکولوژی کودکان بود.

او عمر خود را وقف خدمت به کودکانی کرده بود که سرطان، فرصت شادی را از آنان گرفته بود. هم از این رو بود که برغم آن که فرصت مهاجرت و زندگی در آمریکا و اروپا با بهترین شرایط برایش فراهم بود ، ترجیح داد در ایران بماند و برای بازگرداندن زندگی به کودکان سرطانی ، فداکاری کند و به رایگان ، علم ، تخصص و توانایی خود را صرف این فرشتگان زمینی نماید.

او در زندگی خود ، کودکان بسیاری را از مرگ نجات داد و به دامن حیات بازگرداند و بی شک ، بسیاری که امروز نفس می کشند ، رهین فداکاری ها و مهربانی های این بانوی ایرانی هستند که بیمارستان خیریه محک ، خانه اش بود.

پروانه وثوق ، فقط یک پزشک نبود ، او نمونه کامل یک انسان نیکوکار بود که هرگز کار بزرگش را در نجات کودکان ، به معیارهای مادی نیالود و همچون مادری مهربان ، زندگی خود را به معنای واقعی کلمه ، وقف کودکان سرطانی کرد و تا روزهای آخر زندگی پاکش ، خدمت کرد.

او تا آخرین روزهای عمر خود، علاوه بر ریاست هیئت امنای موسسه خیریه حمایت از کودکان مبتلا به سرطان (محک) به امر تعلیم و تربیت دانشجویان پزشکی و نیز درمان کودکان مبتلا به سرطان اشتغال داشت.

پروانه وثوق ، همواره به ما یادآوری می کرد که اخلاق ، انسان دوستی و مهربانی هنوز زنده است و سرطان نگرفته… روحش شاد.

فرشته نجات کودکان سرطانی به روایت دوست و همکار ۴۱ ساله: پروانه ای که پر زد

زهرا دیانتی زاده، پرستار و دوست ۴۱ ساله پروفسور وثوق که ۳۰ سال در بیمارستان کودکان و ۱۱ سال در مطب پروفسور وثوق با وی همکاری داشته است، در گفت و گو با عصرایران با بیان اینکه پروفسور وثوق کاملا خیزخواهانه و بدون دستمزد با “محک” همکاری می کرد، گفت: بارها این صحنه را در مطب ایشان شاهد بودم که پشت سر مریض از اتاقش خارج می شد و یواشکی اشاره می کرد که حق ویزیت پرداختی را پس بدهید.

وی سراسر سال های همکاری با پروفسور وثوق را پر از خاطره های تلخ و شیرین خواند و افزود: آقایی را به خاطر دارم که فرزندش را برای درمان بیماری سرطان از شهرستان نزد پروفسور وثوق آورده بود، اما برای نوبت بعدی درمان مراجعه نکرد. تا اینکه به خاطر وخیم شدن حال فرزندش دوباره نزد پروفسور آمد.

ایشان در ابتدا پدر کودک بیمار را به خاطر این تأخیر مؤاخذه کردند. پدر کودک هم پاسخ داد: که من هشت فرزند دیگر هم دارم و یک کار و زندگی روستایی که نمی توانم تعطیلش کنم و با این هزینه های رفت و آمد و اقامت در تهران فقط به این فرزندم برسم. اگر بچه ام بمیرد، من می مانم و هشت بچه دیگر، اما اگر گاوم بمیرد، همه مان از گرسنگی خواهیم مرد.

این پرستار ادامه داد: برای حل این مشکل پروفسور وثوق تمام هزینه های رفت و آمد و اقامت این کودک را در تهران تقبل کرد و این در زمانی بود که هنوز مؤسسه محک تأسیس نشده بود.

وی با اشاره به اینکه پرفسور وثوق هرگز ازدواج نکرد و بخشی از وقتش را نیز صرف پرستاری خواهر بیمارش کرد، گفت: هر کدام از کودکان و نوجوانان بیمار که پس از پایان دوره درمان و نجات از رنج بیماری به بالندگی می رسیدند و پس از فارغ التحصیلی یا ازدواج و بچه دار شدن، با همسر و فرزند به دیدار پرفسور وثوق می آمدند، گل از گل ایشان می شکفت و با افتخار و لذتی وصف ناشدنی در چهره می گفت که یکی دیگر از فرزندانم را به سلامتی و سامان تحویل جامعه دادم و به آغوش خانواده بازگرداندنم.

دیانتی زاده با بیان اینکه بزرگترین رنج دکتر وثوق، رنج کودکانی بود که زیر بار سرطان دوام نمی آورند، افزود: پروفسور وثوق رابطه عمیقی با خدا داشت ، اهل تظاهر نبود و نماز و نیایش او هرگز ترک نمی شد.

وی در پایان گفت: در یک کلام” او پروانه ای بود که پر زد.”