نمای سوم داستان مرگ :

تندی بوی کافور

تندی بوی کافور که توی سر می پیچد حسابی آدم را منگ می کند. هنوز منگی اش از سر بیرون نرفته که ضجه ها و ناله های جماعت عزیز از دست داده اضافه می شود. چقدر شلوغ است. مردم دسته دسته با چهره ای اشک آلود وارد می شوند. یک سالن اصلی با نوری نسبتاً کم و گرم، دو طرف سالن با شیشه های مشجر با ضخامت سه سانتی متر پوشانده شده که تنها باریکه ای از این شیشه ها برای تماشا باز است! راستی تماشای چه؟… هر حرکتی که به متوفی داده می شود، این طرفی ها صدای ناله هایشان را بالاتر می برند و خودزنی هایشان را بیشتر می کنند؛ اما زنده های آن طرفی آرام و استوار ذکر می گویند و صلوات می فرستند…

می گویند تا چند وقت دیگر قرار است مرده ها را مکانیزه بشویند با دستگاه! هنوز در مرحله آزمون و خطاست و آزمایشی در چند جا در حال عملی شدن است. تصور کن مرده را می گذاری داخل دستگاه از آن طرف شسته شده تحویل می گیری! نمی دانم چقدر اجرای این کار امکان پذیر است. آخر مگر دستگاه نیت بلد است می داند چطور هنوط دهد و بشوید، بعید هم نیست، شاید یادش می دهند !

نمای چهارم داستان مرگ :

نماز بدرقه

مرده را تحویل گرفتند می برند که نماز بخوانند. باز هم سراسیمگی در چهره زنده ها موج می زند.

«اشهد ان لااله الا الله وحده لاشریک له و اشهد ان محمدا عبده و رسوله… ارسله بالحق بشیرا و نذیرا بین یدی الساعه… اللهم اغفر للمؤمنین و المؤمنات و المسلمین و المسلمات…» بعضی ها همان طورکه زیر لب دعاها را می خواندند، اشک می ریزند. راستی برای چه؟ برای دلتنگی از دست دادن عزیز؟ برای خودشان که تنها مانده اند؟ یا برای مرده ای که حال چشم دوخته به همین دعا و امید به آمرزش ها؟…مثل اینکه اینجا مساوات و برابری حرف اول را می زند. متوفی هرکه می خواهد باشد، غنی، فقیر، مشهور، گمنام، تحصیل کرده یا بی سواد، وقتی که روی زمین می گذارندش تا نماز بخوانند، باید با سطح زمین برابری داشته باشد و مرتبه و رتبه اش نمی تواند او را در جایی بلندتر یا پست تر از زمین قرار دهد.

نمای پنجم داستان مرگ :

قبرهایی با ۳صاحبخانه

یک اندازه و یکدست کنار هم ردیف شده اند. مثل اینکه برای تقسیم بندی شان از خط کش های میلی متری بهره گرفتند تا خانه یک متوفی بزرگ تر از دیگری نباشد. عجب دنیایی دارد این اشرف مخلوقات! قبرهای جدید که تازگی ها ۳ طبقه هم شده اند اگر هر ۳طبقه اش توسط صاحب عزا خریداری نشود، ظرف چند ساعت به فروش می رسد و صاحبخانه پیدا می کند. آن وقت است که کلی دردسر درست می شود، هنگام برگزاری مراسم و تداخل گریه ها و ضجه ها. داستان یک قبر است و ۳مرده! تدفین که تمام می شود آرام آرام جماعت می روند به سمت سالن های پذیرایی که برایشان تدارک دیده شده است. متوفی می ماند تنهای تنها. فرقی هم نمی کند زیر درخت باشد یا ظل آفتاب. خانه اش ۲۰میلیونی باشد یا ۳۰۰هزارتومانی. او تنهاست با اعمالش…

نمای ششم داستان مرگ :

و این داستان پایان زندگی دنیایی و شروع دنیای اخروی همه ماست. هنوز قبرهای خالی زیادی وجود دارند که انتظار می کشند، انتظار کسانی را که جرعه مرگ را نوشیده اند و حال باید با کوله باری از یک زندگی کوتاه یا بلند در این خانه های دومتری سکنی گزینند.

منبع