بهترین دعا برای نوشتن روی سنگ مزار

دعا برای نوشتن روی سنگ مزار می‌تواند یکی از راه‌های مهم برای احترام به عزیزان از دست رفته باشد. این دعاها معمولاً شامل کلمات محبت‌آمیز، یادآوری خاطرات خوب و آرزوی آرامش ابدی برای روح فرد از دست رفته هستند. انتخاب دعا بستگی به فرهنگ، مذهب و احساسات خانواده دارد. برخی از این دعاها ممکن است آیات قرآنی، اشعار یا متون عرفانی و جملات ساده‌ای باشند که احساسات عمیق و زیبا و صمیمانه را بیان می‌کنند.

دعا برای نوشتن روی سنگ قبر

برای نوشتن دعا روی سنگ قبر نکاتی را باید مند نظر قرار داد، در ادامه برخی از نکات مهم دعا برای نوشتن روی سنگ مزار آورده ایم:
احترام به متوفی: در انتخاب متن دقت شود که متن نشان‌دهنده احترام و محبت به فرد متوفی باشد.
سازگاری با فرهنگ و مذهب: سازگاری متن و دعا انتخاب شده با فرهنگ و مذهب خانواده و متوفی اهمیت زیادی دارد.
سادگی و صمیمیت: انتخاب متون ساده و صمیمی معمولاً تأثیر بیشتری دارند و احساسات را بهتر منتقل می‌کنند.
ماندگاری: متن و دعای انتخاب شده باید به گونه‌ای باشد که با گذشت زمان همچنان معنادار و محترمانه باقی بماند.

بهترین دعا برای نوشتن روی سنگ قبر

دعای بیست و چهارم صحیفه سجادیه به عنوان یکی از بهترین دعا ها برای نوشتن روی سنگ قبر شهرت دارد. امام سجاد (ع) این دعا را بر سر مزار والدین گرانقدر خود می‌خواند.

﴿۱﴾ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَ رَسُولِکَ ، وَ أَهْلِ بَیْتِهِ الطَّاهِرِینَ، وَ اخْصُصْهُمْ بِأَفْضَلِ صَلَوَاتِکَ وَ رَحْمَتِکَ وَ بَرَکَاتِکَ وَ سَلَامِکَ .

(۱) خدایا! بر محمّد بنده و فرستاده‌ات و بر اهل بیت پاکش درود فرست و آنان را به برترین درودها و رحمت و برکات و سلام خود، مخصوص گردان.

﴿۲﴾ وَ اخْصُصِ اللَّهُمَّ وَالِدَیَّ بِالْکَرَامَهِ لَدَیْکَ ، وَ الصَّلَاهِ مِنْکَ ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

(۲) خدایا! پدر و مادرم را به گرامی داشتن نزد خود و درود از جانب حضرتت برگزین، ای مهربان‌ترین مهربانان!

﴿۳﴾ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَلْهِمْنِی عِلْمَ مَا یَجِبُ لَهُمَا عَلَیَّ إِلْهَاماً ، وَ اجْمَعْ لِی عِلْمَ ذَلِکَ کُلِّهِ تَمَاماً ، ثُمَّ اسْتَعْمِلْنِی بِمَا تُلْهِمُنِی مِنْهُ ، وَ وَفِّقْنِی لِلنُّفُوذِ فِیما تُبَصِّرُنِی مِنْ عِلْمِهِ حَتَّى لَا یَفُوتَنِی اسْتِعْمَالُ شَیْ‌ءٍ عَلَّمْتَنِیهِ ، وَ لَا تَثْقُلَ أَرْکَانِی عَنِ الْحَفُوفِ فِیما أَلْهَمْتَنِیهِ

(۳) خدایا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و دانش آنچه از حقوق ایشان بر من واجب است، به من الهام کن؛ و دانش همۀ آن حقوق واجبه را برایم فراهم آور؛ سپس مرا به آنچه در این زمینه الهام کرده‌ای به کار گیر و برای انجام آنچه به دانستنش بینایم می‌کنی توفیق ده تا به کار بستن چیزی که به من آموخته‌ای از دستم نرود و اندامم از خدمت کردن بر اساس حقوقی که به من الهام فرموده‌ای، سنگین نشود.

﴿۴﴾ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ کَمَا شَرَّفْتَنَا بِهِ ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، کَمَا أَوْجَبْتَ لَنَا الْحَقَّ عَلَى الْخَلْقِ بِسَبَبِهِ .

(۴) خدایا! بر محمّد و آلش درود فرست، چنانکه ما را به وجود مبارکش شرافت دادی و بر محمّد و آلش درود فرست، همان‌سان ‌که به سبب حضرتش حقّی به سود ما برعهدۀ مردم واجب فرمودی.

﴿۵﴾ اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی أَهَابُهُمَا هَیْبَهَ السُّلْطَانِ الْعَسُوفِ ، وَ أَبِرَّهُمَا بِرَّ الْأُمِّ الرَّؤُوفِ ، وَ اجْعَلْ طَاعَتِی لِوَالِدَیَّ وَ بِرِّی بِهِمَا أَقَرَّ لِعَیْنِی مِنْ رَقْدَهِ الْوَسْنَانِ ، وَ أَثْلَجَ لِصَدْرِی مِنْ شَرْبَهِ الظَّمْآنِ حَتَّى أُوثِرَ عَلَى هَوَایَ هَوَاهُمَا ، وَ أُقَدِّمَ عَلَى رِضَایَ رِضَاهُمَا وَ أَسْتَکْثِرَ بِرَّهُمَا بِی وَ اِنْ قَلَّ ، وَ أَسْتَقِلَّ بِرّی بِهِمَا وَ اِنْ کَثُرَ .

(۵) خدایا! چنانم قرار ده که از پدر و مادرم مانند ترسیدن از پادشاه ستمکار بترسم و به هر دو همچون مادری مهربان نیکی کنم و اطاعت و نیکوکاری‌ام را به آنان، در نظرم از خواب خواب‌آلوده شیرین‌تر و برای سوز سینه‌ام، از شربت گوارا در ذائقۀ تشنه، خنک‌تر گردان تا خواستۀ هر دو را نسبت به خواستۀ خود بیشتر دوست داشته باشم و خشنودی آن‌ها را بر خشنودی خود پیش اندازم و نیکوکاری ایشان را در حقّ خود، هر چند اندک باشد، زیاد شمارم و نیکوکاری خود را دربارۀ ایشان هر چند بسیار باشد، اندک به حساب آورم.

﴿۶﴾ اللَّهُمَّ خَفِّضْ لَهُمَا صَوْتِی ، وَ أَطِبْ لَهُمَا کَلَامِی ، وَ أَلِنْ لَهُمَا عَرِیکَتِی ، وَ اعْطِفْ عَلَیْهِمَا قَلْبِی ، وَ صَیِّرْنِی بِهِمَا رَفِیقاً ، وَ عَلَیْهِمَا شَفِیقاً .

(۶) خدایا! صدایم را در محضر آنان آهسته و گفتارم را پاکیزه و دلنشین و خوی و خصلتم را نسبت به آنان نرم کن و دلم را به هر دو مهربان ساز و مرا نسبت به هر دو اهل مدارا و نرمش و مهربان و دلسوز گردان.

﴿۷﴾ اللَّهُمَّ اشْکُرْ لَهُمَا تَرْبِیَتِی ، وَ أَثِبْهُمَا عَلَى تَکْرِمَتِی ، وَ احْفَظْ لَهُمَا مَا حَفِظَاهُ مِنِّی فِی صِغَرِی .

(۷) خدایا! آنان را به پاس پرورش من پاداش بخش و در برابر گرامی‌داشت من جزا عنایت فرما و هر چه را در کودکی‌ام نسبت به من منظور داشتند، در حقّ آنان منظور دار.

﴿۸﴾ اللَّهُمَّ وَ مَا مَسَّهُمَا مِنِّی مِنْ أَذًى ، أَوْ خَلَصَ إِلَیْهِمَا عَنِّی مِنْ مَکْرُوهٍ ، أَوْ ضَاعَ قِبَلِی لَهُمَا مِنْ حَقٍّ فَاجْعَلْهُ حِطَّهً لِذُنُوبِهِمَا ، وَ عُلُوّاً فِی دَرَجَاتِهِمَا ، وَ زِیَادَهً فِی حَسَنَاتِهِمَا ، یَا مُبَدِّلَ السَّیِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ .

(۸) خدایا! آنچه از جانب من آزار به ایشان رسیده، یا کار ناپسندی از سوی من نسبت به آن‌ها رخ داده، یا حقّی که از آنان بر عهدۀ من ضایع شده، همه را موجب ریختن گناهانشان و بلندی مقامشان و افزونی خوبی‌هایشان قرار ده، ای تبدیل‌کنندۀ بدی‌ها به چندین برابرش به خوبی‌ها.

﴿۹﴾ اللَّهُمَّ وَ مَا تَعَدَّیَا عَلَیَّ فِیهِ مِنْ قَوْلٍ ، أَوْ أَسْرَفَا عَلَیَّ فِیهِ مِنْ فِعْلٍ ، أَوْ ضَیَّعَاهُ لِی مِنْ حَقٍّ ، أَوْ قَصَّرَا بِی عَنْهُ مِنْ وَاجِبٍ فَقَدْ وَهَبْتُهُ لَهُمَا ، وَ جُدْتُ بِهِ عَلَیْهِمَا وَ رَغِبْتُ إِلَیْکَ فِی وَضْعِ تَبِعَتِهِ عَنْهُمَا ، فَإِنِّی لَا أَتَّهِمُهُمَا عَلَى نَفْسِی ، وَ لَا أَسْتَبْطِئُهُمَا فِی بِرّی ، وَ لَا أَکْرَهُ مَا تَوَلَّیَاهُ مِنْ أَمْرِی یَا رِبِّ .

(۹) خدایا! آنچه را پدر و مادرم، در سخن گفتن با من، اگر از اندازه بیرون رفتند، یا در کاری نسبت به من زیاده‌روی کردند، یا حقّی را از من به تباهی کشیدند، یا واجبی را نسبت به من کوتاهی کردند، همه را به آنان بخشیدم و همۀ آن‌ها را به هر دو نثار کردم و از تو می‌خواهم که وزر و وبال آن را از دوش آنان برداری؛ زیرا من آنان را نسبت به خود، در کوتاه آمدنشان از حقّم متهم نمی‌کنم و آنان را در نیکوکاری‌شان دربارۀ خود سهل‌انگار نمی‌دانم و از آنچه درباره‌ام انجام داده‌اند، ناراضی نیستم.

﴿۱۰﴾ فَهُمَا أَوْجَبُ حَقّاً عَلَیَّ ، وَ أَقْدَمُ إِحْسَاناً إِلَیَّ ، وَ أَعْظَمُ مِنَّهً لَدَیَّ مِنْ أَنْ أُقَاصَّهُمَا بِعَدْلٍ ، أَوْ أُجَازِیَهُمَا عَلَى مِثْلٍ ، أَیْنَ إِذاً یَا إِلَهِی طُولُ شُغْلِهِمَا بِتَرْبِیَتِی وَ أَیْنَ شِدَّهُ تَعَبِهِمَا فِی حِرَاسَتِی وَ أَیْنَ إِقْتَارُهُمَا عَلَى أَنْفُسِهِمَا لِلتَّوْسِعَهِ عَلَیَّ

(۱۰) ای پروردگار من! حقّ آنان بر من، از حقّ من بر آنان واجب‌تر و احسانشان به من پیش‌تر و دیرین‌تر و نعمتشان نسبت به من عظیم‌تر از این است که بر اساس عدالت، کارشان را تلافی کنم، یا با آنان مانند آنچه را با من رفتار کردند، رفتار کنم. ای خدای من! اگر چنین کنم، روزگار مدیدی که به تربیتم مشغول بودند و زحمت سختی که در نگاهداری من تحمّل کردند و آن همه بر خود تنگ گرفتند تا در زندگی من گشایش باشد، چه می‌شود؟!